,,Kolonizujemy lasy tropikalne i inne dzikie tereny - siedliska licznych gatunków roślin i zwierząt, w których czai się całe mnóstwo nieznanych nam mikrobów. Wycinamy drzewa, zabijamy zwierzęta lub chwytamy je, umieszczamy w klatkach i wysyłamy na targowiska. Niszczmy ekosystemy i przy okazji rugujemy wirusy z ich naturalnych rezerwuarów. Nic więc dziwnego, że próbują one sobie znaleźć nowego żywiciela. Często jesteśmy nim my."

Jeden argument przekonał mnie aby przeczytać ,,Zarazę" i przekonać się, czy rzeczywiście jest tak samo dobra. Tym argumentem są moi ulubieni twórcy, Yuval Noah Harari, izraelski historyk, twórca takich książek jak ,,Home Deus", ,,Homo Sapiens" i ,,21 lekcji na XXI wiek" oraz Martin Caparros autor najmocniejszego reportażu naszych czasów - ,,Głodu".

A po skończeniu lektury znalazłam kilka kolejnych powodów, dla których warto sięgnąć po ten tytuł.

1. Reportaż niczym thriller

Zawsze obawiam się po takich książkach, że będą pełne naukowego słownictwa i nie zapamiętam zbyt wiele. Natomiast tutaj autor zaskoczył mnie już od pierwszych stron. Styl pisania autora to mieszanka publicystyczno-naukowa z domieszką humoru i spostrzeżeń pisarza. Dodatkowo reportaż został wzbogacony o nutkę napięcia, co sprawa, że czyta się go jakby to był thriller, po którym masz ciarki na plecach.

2. Odwaga czy głupota?

Ciężko stwierdzić, ale jedno jest pewne; warto było! David Quammen napisał całkiem pokaźną książkę i żeby dać nam tyle wspaniałych treści, sam wyruszył w niektóre zakątki ziemi w poszukiwaniu wyjaśnień i żeby odkryć źródła wirusów. Ryzykował przy tym życiem i ciężko stwierdzić, czy zrobił to dla napisania samej książki i zebrania wiarygodnych materiałów, czy po prostu lubi adrenalinę. Jednak uważam, że warto było, bo chociażby same podróże autora nadają książce barw i wiarygodności.

"Choroby zakaźne są wszędzie. Stanowią coś w rodzaju naturalnej zaprawy wiążącej jedno stworzenie z drugim, jeden gatunek z innymi, w ramach skomplikowanych gmachów biofizycznych, które nazywamy ekosystemami. [...]
Choć chorobę zakaźne mogą wydawać się okropne, wręcz makabryczne, w zwyczajnych warunkach są czymś tak samo naturalnym jak to, co lwy robią z antylopami, gnu i zebrami, lub to, co sowy robią z myszami.
Ale warunki nie zawsze są zwyczajne."

3. Najskuteczniejsi zabójcy świata

Nie jest to temat, po który sięgamy często i chętnie, a to błąd. Wirusy, bakterie i inne choroby towarzyszą nam od zarania dziejów i choć już minęło tyle czasu, mamy rozwiniętą technologię i medycynę, to wciąż musimy z nimi walczyć. Są to niewidzialni zabójcy, którzy atakują nagle i z zaskoczenia, potrafią się przystosowywać do środowiska i organizmu, a co gorsza mutować. Tak wiele jeszcze musimy się o nich nauczyć. Autor zobrazował nam natomiast jak wyglądają badania i próby zrozumienia funkcjonowania wirusów, jak ciężko jest znaleźć ich źródło, a jak łatwo jest się samemu zarazić. Przy samych już badaniach zginęło mnóstwo naukowców.

Jednym z najważniejszych wniosków jakie możemy wyciągnąć z książki, to świadomość, że największą przyczyną powstawania kolejnych wirusów, jesteśmy my, homo sapiens. Gdyby nie nasze działania, prawdopodobnie wiele chorób udałoby się nam uniknąć.

4. Bez lania wody

Niesamowicie obawiałam się, że autor podąży za modą i skupi się na Covidzie, a naprawdę nie miałam ochoty znów wałkować ten temat, wystarczy, że pojawia się on w naszym życiu codziennym. Oczywiście znajdziemy tutaj również temat SARS, ale na szczęście jest o nim krótko i głównie o tym, gdzie pojawiło się ognisko i narodził się wirus. Autor darował nam monotonną genezę. Natomiast możemy bardzo wiele dowiedzieć się na temat męczących od zarania dziejów ludzkość wirusów takich jak Hiv, rzeżączka, czarna ospa, malaria i wiele innych.

~*~

Słowem podsumowania, książka trafia u mnie na listę najlepszej literatury non-fiction. Jest to bardzo wciągający, pełny wiedzy i pokaźny reportaż, który warto mieć na półce zaraz obok książek Harari'ego. Do tego wszystkiego, ciekawa szata graficzna i twarda oprawa, dzięki której będzie pięknie prezentować się na półce.

Książki o podobnej tematyce

Brittainy C. Cherry jest to zdecydowanie moja ulubiona autorka, dla mnie wiedzie prym wśród romansów. Nie wiem jak Ona to robi, że jej książki są tak wyjątkowe, choć takich historii jest multum.

,,London&Shay jest to już Jej 10 powieść i po raz kolejny jestem zaskoczona wyobraźnią Cherry do tworzenia tak pięknych historii miłosnych, aczkolwiek momentami banalnymi, ale to tego przejdę za chwilę.

Z początku uderzyło mnie rozczarowanie, ponieważ okazało się, że bohaterowie są w wieku licealnym, a niestety bardzo przestał mi się taki motyw podobać. Trochę sceptycznie podchodzę do nastoletnich miłości, ponieważ są one często burzliwe, pod wpływem pierwszych emocji i wrażeń przez co wydają się mało wiarygodne i czasami przesłodzone.

Mamy dwójkę jakże uroczych bohaterów. Shay; poukładana, mądra i zaradna dziewczyna, uwielbiana w szkole, jej pasją jest pisanie scenariuszy filmowych, nienawidzi Londona Harrisona. London; burzliwy i przystojny chłopak z przeszłością i problemami psychicznymi, nienawidzi Shay.

Nie polubiłam aż tak bardzo głównych bohaterów, natomiast drugoplanowe postacie są mocno charakterystyczne i dobrze nakreślone psychologicznie. Mamy bohaterów dramatycznych ale też tych, którzy są przeuroczy jak Mima babcia Shay i Rage przyjaciółka Londona. Te dwie kobiety są absolutnie cudowne, chciałabym poznać takie w swoim życiu.

"- Boję się - wyznałem.
- A czego najbardziej?
- Samotności. Niemożności otworzenia się przed innymi przez chaos, który panuje w mojej głowie."

Pierwsza połowa 1 części była trochę trywialna i obawiałam się, że nic z tego już ciekawszego nie wyniknie, ale wtedy właśnie autorka postanowiła zagrać na moich uczuciach. Ze słodkiej historii miłosnej powieść przeobraziła się w rollercoaster emocji. Brittainy C. Cherry w jednej książce poruszyła mnóstwo ważnych kwestii takich jak; depresja, uzależnienie i toksyczny związek.

Nie sądziłam, że fabula obierze taki obrót i tak bardzo skłoni do refleksji. Już nie chodziło tylko o historię miłosną, ale o trudne decyzje, zrozumienie i wsparcie.

Zwieńczenie pierwszej części piękne i niebanalne. Niestety drugi tom już nieco ostudził emocje przerodził się w lekko hollywoodzki, przesłodzony i przedramatyzowany romans.

Wiele wątków wydawało się być wykreowane na siłę dla naciągnięcia fabuły, uważam, że cała historia mogłaby zostać mocno skrócona i nie straciłaby swojego uroku. Autorka już trochę zaczyta iść w ilość a nie jakość. To samo tyczy się ,,Eleanor&Grey" - książka dobra, ale nie jest to w pełni wykorzystany potencjał Cherry.

Niemniej jednak wciąż Jej książki do mnie w jakiś sposób trafiają i sprawiają, że z łatwością odcinam się od rzeczywistości. Nie żałuję czasu spędzonego z książkami Brittainy C. Cherry i całym serduszkiem mimo wszystko polecam sięgnąć.

~*~

W wybieraniu książek jestem spontaniczna i zawsze czytam to, co aktualnie wpadnie mi w ręce, nie lubię planować lektur, bo później odnoszę wrażenie, że czytam je na siłę i tracę satysfakcję z lektury. Niemniej jednak gdzieś z tyłu głowy zawsze mam listę książek, po które już od bardzo dawna pragnę sięgnąć. Mam nieodparte wrażenie, że będą to perełki, które pokocham. Na poniższej liście przeważają 2 autorki, których styl mnie absolutnie zauroczył i chciałabym jeszcze w tym roku zapoznać się, ze wszystkimi tytułami.

Mam już kilka książek tej autorki za sobą. Moim faworytem wciąż pozostaje ,,Grace i Grace", a zaraz za nią ,,Kocie oko", które bardziej od samej historii skradło moje serce wybranymi fragmentami. Atwood jest koneserką literatury futurycztysnej, ale moim zdaniem pisanie o przeszłości wychodzi jej o niebo lepiej. Obawiam się, że kolejne lektury od Niej nie będą tak absorbujące, niemniej jednak wiem, że autorka mnie nie zawiedzie pod względem cytatów i życiowych wniosków. Potrafi mnie skłonić do głębokiej refleksji małym fragmentem. Myślę, że najszybciej sięgnę po ,,Ślepego Zabójcę".

Autorka podbiła moje serce ,,Wielką Samotnością", następnie ,,Słowikiem", który wywarł na mnie troszkę mniejsze wrażenie, lecz również była to bardzo emocjonalna książka. Ostatnio nawet udało mi się przeczytać ,,Zimowy ogród" ale niestety tym razem się zawiodłam. Mam nadzieję, że ,,Prawdziwe kolory" i ,,Odległe brzegi" zrobią na mnie nieco większe wrażenie. Choć intuicja mi podpowiada, żeby się nie spodziewać zbyt wiele po nich.

Pozostałe tytuły są mixem gatunkowym. Każda z nich chodzi już za mną bardzo długo i bezwarunkowo po nie sięgnę, prędzej czy później. Chociażby w e-booku na Legimi.

,,Krótką historię jutra" chcę przeczytać, ponieważ autor już wcześniej zachwycił mnie w książce ,,21 lekcji na XXI". Uwielbiam takie tematy, uwielbiam spekulacje tego, jak może wyglądać przyszłość i chcę sobie na ten temat wyrobić pełną opinię.

,,Daisy Jones & the Six" i tu chyba nie muszę dużo mówić, bo fejm jaki na nią trwa wystarczająco przekonuje, żeby zobaczyć, czy rzeczywiście jest to tak porywający tytuł, a zespół tak realistyczny.

,,Fale" to chyba nie do końca mój klimat i obawiam się, że jest bardzo nudna, jednak liczne cytaty, które wywarły na mnie ogromne wrażenie, bardzo mnie przekonały, żeby jednak spróbować.

,,Eleanor&Grey" - nie mogłabym się nazywać fanką gdybym w końcu nie przeczytała kolejnej książki mojej ulubionej królowej gatunku.

,,Człowiek o 24 twarzach" - sam tytuł jest już wystarczającą zachętą, ale również rozległe opinie, wysokie oceny i sam motyw książki, zdecydowanie zachęca do zapoznania się z nią.

Czytaliście już którąś? Jakie książki Wy macie na liście?

Choć przyznać muszę, że na zakup tej książki wpłynęła na mnie jej niesamowicie piękna oprawa, obwoluta i kolory, to jednak historia również wydawała się mocno intrygująca. Baśniowe klimaty, tajemnicza dziewczynka i rzeka w okół której snuje się cała opowieść. Oczekiwań zbyt wysokich nie miałam, jednak naprawdę liczyłam, że historia skradnie mi serce i choć do końca tak się nie stało, to jednak cieszę się, że ją przeczytałam.

"Dla niektórych ludzi świat jest tak skomplikowanym i zdradliwym miejscem, że nie mogą mu się wprost nadziwić, lecz nie czują potrzeby, aby go rozumieć. Zdumienie jest dla nieodłączna częścią egzystencji."

Autorka skupia nas aż na trzech motywach, z początku jest nim tytułowa rzeka Tamiza, która ukazuje swoją brutalność, życie, zdradliwy nurt i własną historię. Myślę, że autorka wzięła sobie ją zbyt dosłownie, bo tak często jest wymieniała w powieści i tak wiele się w okół niej dzieje, że jak przewijała się po raz kolejny, to przewracałam oczami. Pojawiła się tam również jedna historia nawiązująca do mitologii Greckiej, która później wyjaśnia pewne wydarzenie i szczerze powiedziawszy dopiero pod koniec połączyłam kropki.

Kolejnym głównym wątkiem w okół, którego kręciła się cała opowieść, jest dziewczynka, która zostaje wyłowiona z rzeki martwa, a później dziwnym trafem ożywa, a że nie wiadomo czyje to dziecko dokładnie, praw do niej zaczyna sobie rościć wiele osób i tak rodzi się wielkie zamieszanie, gdzie w pewnym momencie zaczęłam myśleć, że jest to po prostu głupie.

Dopiero przy finale zrozumiałam, że w całej tej historii tak naprawdę chodziło o relacje międzyludzkie, o więzi i rodzinę. I to właśnie okazało się być tą piękną istotną częścią całego utworu.

,,Była sobie rzeka" zawiera całą gamę bohaterów, autorka perfekcyjnie nakreśliła ich rysy psychologiczne i uczucia, każda z postaci okazała się być tak barwna i intrygująca, że nie miałam absolutnie żadnego problemu z odróżnieniem ich, a niestety u mnie z tym nie lekko. Jednych lubiłam bardziej innych mniej, ale moimi faworytami okazali się Amstrong, Rita i Fotograf, odegrali kluczową i najciekawszą rolę. Wprawdzie to co zrobiła z nimi autorka na zakończenie nie do końca mnie usatysfakcjonowało, jednak i tak cieszę się, że wyszło tak, a nie inaczej. Z takich nietuzinkowych postaci, to intrygująca okazała się świnia, która w jakiś pokręcony sposób była wyjątkowa i w okół niej też wywiązała się drama.

Mówią o tej książce, że jest to trochę baśniowy utwór i rzeczywiście styl pisania Setterfield, sprawiał, że czasami czułam się jakby ktoś czytał mi baśń na dobranoc, jednak kiedy zaczynały wchodzić grubsze emocje, to czułam się jakbym czytała dramat rodzinny.

Pierwsza połowa książki niestety trochę mnie nudziła i obawiałam się, że nic dobrego już z niej nie wyniknie, kiedy nagle zaczęła pojawiać się akcja i historia nabrała tempa.

Słowem podsumowania - nie jestem w stanie jednoznacznie określić, czy ,,Była sobie rzeka" mi się podobała, czy jednak nie do końca, mam bardzo mieszane uczucia. Powieść ma swoje plusy i minusy, głównym celem autorki było zapewnienie nam miło spędzonych godzin z ciekawą i ambitną fabułą, jak to napisała sama Diane w wywiadzie. I tu się zgodzę, naprawdę spędziłam przy niej miło czas.

Albatros // 2020 // 474 str.

"Niewiele jest rzeczy, które może naprawić miłość, a u nas jej nie brakuje. A tam, gdzie miłość nie wystarczy, pieniądze dokonają dzieła."

Pages

1. Reportaż niczym thriller

2. Odwaga czy głupota?

3. Najskuteczniejsi zabójcy świata

4. Bez lania wody

About Me

Social Media

Popular Posts

Szukaj na tym blogu

Czytam