Już od bardzo długiego czasu przestały mnie fascynować młodzieżówki, stały się dla mnie lekko trywialne i nie znajduję w nich już tego, co mi się kiedyś tak bardzo podobało, toteż większość omijam. Natomiast książki Pauliny Hendel mam wrażenie, że nigdy mi się znudzą. 

Seria o Żniwiarzach jest moją ulubioną. Na 4 tom czekałam z wielką niecierpliwością, co jakiś czas sprawdzając datę planowanej premiery. Nie mogłam się doczekać, aż wpadnie w moje rączki. 

W ,,Drodze Dusz" Magdę i Feliksa czekają całkowicie nowe i bardziej niebezpieczne akcje. Magda jak zwykle swoim brakiem odpowiedzialności, musiała w końcu popełnić błąd. Trafia więc do miejsca, gdzie wiele rzeczy musi się znów nauczyć, a przede wszystkim poznać lepiej samą siebie. 

Feliks wciąż humorzasty, wredny, ironiczny i absolutnie najlepszy! W tym tomie niestety jego wiedza zostanie zachwiana i będzie musiał improwizować.

Pozostali bohaterowie wciąż tak samo świetni i oryginalni jak wcześniej. 

Ale żeby nie było nudy, autorka podrzuca nam kolejne intrygujące postacie i szerszy obraz Wiatrołomu, gdzie jak się okazuje ludzie zrobią wiele by bronić swojej skóry, a w obliczu zła wolą znaleźć kozła ofiarnego i obalić całą winę na kogoś niż spróbować zrozumieć.

Mówi się, że ta seria to drugi Wiedźmin i jak najbardziej się z tym zgadzam. Paulina Hendel nie naśladuje Sapkowskiego - stworzyła coś równie dobrego i oryginalnego, bazując na naszej kulturze.

Styl pisania autorki również pozostawia wiele do życzenia, ponieważ Paulina trzyma się wartkiej akcji, dobrych krótkich dialogów i humoru, dzięki czemu od książki ciężko się oderwać. Emocje i dreszczyk strachu na plecach podczas lektury gwarantowane!

,,Droga dusz" to już czwarta część przygód Magdy i Feliksa. Obawiałam się, że nic już mnie nie zaskoczy, że nic nowego się tutaj nie da wymyślić, ale bardzo się pomyliłam. Cieszę się, że ta część również okazała się wyśmienita a nawet dużo lepsza! Gdzieś tam zdarzały się nudniejsze momenty, ale one tylko bardziej podsycały późniejszą akcję.

Jedno z najlepszych urban fantasy!

Od najmłodszych lat czytam naprawdę dużo i bardzo często później zapominam o wielu tytułach, co niestety z czasem zaczęło się stawać dla mnie frustrujące.

Ileś lat później przywiozłam z Niemiec notesy, które bardzo mi się spodobały, niestety nie miałam na nie pomysłu, aż pewnego dnia po prostu gdzieś w środku zapisałam jeden przeczytany tytuł, potem drugi i tak jakoś się zaczęło. Później już stało się to dla mnie obowiązkowym elementem i cieszę się z tego, ponieważ okazało się to przydatne. Prowadzę spis bodajże od 3 gimnazjum, czyli będzie już ze 6-7 lat. Aktualnie mam wpisane 454 książki i zanim powiecie, że to mało (bo to niestety często słyszę jak mówię o tej liczbie) przekalkulujcie sobie to na ilość książek w każdym miesiącu. A czytam ich mniej więcej od 6 do 12, co jest nie lada wyczynem dla większości polaków. 

Bardzo mnie gryzły 2 elementy w książce. Pierwszy; to że kobiety podpisując umowę z farmą ,,Złociste Dęby" wiedziały na co się piszą, zgłosiły się tam bo potrzebowały zastrzyku gotówki, poznały zasady i fakt, że będą pod całkowitą kontrolą, a mimo to miały pretensje do tego jak są traktowane i że nie mają nic do powiedzenia, dla mnie to jest niezrozumiałe, bo były tam traktowane naprawdę świetnie, ale nie, przecież trzeba było coś odwalić, bo nigdy nie dogodzisz.

Druga rzecz; autorka nie poruszyła tematu instynktu macierzyńskiego, który często kobietom się włącza już w którymś etapie ciąży, a mimo to nic takiego się nie pojawiło, wręcz przeciwnie wszystkie surogatki nie miały problemu z oddaniem dziecka. To właśnie tutaj spodziewałabym się buntu, a nie robienia problemów z mało istotnych rzeczy. W teorii niby wiedziały, że oddadzą, ale serio, żadna nie poczuła instynktu na tyle silnego, że nie chciałaby ochoty oddawać dziecka? 

Pod lupę należy też wziąć samą firmę, dzięki temu, że mamy przyjemność czytać też z perspektywy jej właścicielki, można poznać prawdę od kulis, która jak się okazuje już tak dobrze nie wygląda, bo rzeczywiście Mae patrzy na te wszystkie kobiety jak na bydło, które przyniesie jej tylko czysty zysk. Jest egoistyczna, liczy się dla niej tylko biznes, więc czasami nagina nawet własne zasady. Patrzenie na farmę jej oczami rzeczywiście sprawia, że wygląda to źle. 

PODSUMOWANIE

Jestem w kropce, nie potrafię do końca stwierdzić czy książka była słaba, czy jednak dobra. Przez swój motyw i cel autorki, który opisała na koniec, historia wypada jak najbardziej na plus, lecz z drugiej strony, bardzo mnie nużyła, zabrakło mi tego czegoś co, sprawia, że książka jest ekscytująca. Akcja względnie spokojna, dramaturgii, której się spodziewałam nie dostałam.